Drożdżowe pierożki, co udawały chaczapuri

Na mikołaja Mamcia zrobiła sobie prezent w postaci zakupu chyba ze 30 różnych przypraw w sklepie internetowym (mogłabym powiedzieć w którym, ale za tak duży zakup gratisy były zdecydowanie za małe, a co, kryptoreklama kosztuje!).

Wśród tych przypraw była niejaka „gruzińska” (na marginesie: kto pamięta herbatę gruzińską? Jessu, tego się nie dało pić, to musiała być jakaś ściema że to herbata, bo smakowała jak wywar z myśli Iosifa Dżugaszwili). 

Strasznie mnie napaliło na jakąś potrawę z tą przyprawą, bo wyłapałam, jak Gesslerowa się dziwowała owej chmeli suneli, że tego smaku nie zna. Pewnie przez hyzop, który ta mieszanka chmeli suneli zawiera, a który mnie się z czymś wzniosłym kojarzył i dopiero w necie wyczytałam, że to z Pisma Świętego.

Padło na chaczapuri, bo tę potrawę chyba ciężko schrzanić. Po przeczytaniu miliona przepisów na ów przysmak znalazłam tutaj info, że ciasto może być drożdżowe. I zrobiłam na drożdżowym. Oczywiście nie miałam żadnego gruzińskiego sera, a chciałam wcisnąć Hurmie i Czeredzie kit, że to jest oryginalny gruziński smak, więc wzięłam bryndzę. W końcu też jest z gór… Żeby przełamać smak słonej i ostrej bryndzy dodałam moich słodziutkich, suszonych pomidorów. No i trzeba przyznać, że te calzopuri czy tam chaczalzoni były przepyszne, mniam!!

SKŁADNIKI:

ciasto takie jak na pizzę, o tutaj jest!

bryndzy jakieś 30 dkg,

2 ząbki czosnku,

przyprawa chmeli suneli (wiem, oczywiście, w każdej kuchni to standardzik, zaraz obok soli i pieprzu),

suszone pomidory,

pieprz,

rozbełtane jajko do posmarowania wierzchu.

WYKONANIE:

Z ciasta na pizzę wałkować placki, nadziewać umieszaną z czosnkiem i przyprawami bryndzą i pomidorami, skleić zawijając brzeżek, piec w temperaturze 220 stopni na kamieniu do pizzy. Można oczywiście na blaszce.

P.S. Ale kto jeszcze sobie nie kupił kamienia do pieczenia niech wie, że NICZYM nie da się go zastąpić.