Rok 1984 czyli oldskulowe zapiekanki

-->

Był rok 1984. Kulinarne mroki Krakowa rozjaśniały nieliczne punkty gastronomiczne, do których mnie, licealistkę bez sponsoringu, stać było na wejście: kawiarnia „U Jacka i Małgosi” (prawdziwa kawa i lody w blaszanych pucharkach przypominających popielniczki), pijalnia soków na Stradomiu (o Jezu, do tej pory pamiętam baniaki z brudnawymi, mętnymi sokami z marchewki i jabłka, pyszota!) oraz punkt z zapiekankami w podcieniach obskurnej (wtedy) kamienicy na Grodzkiej. 

Przez lata bezskutecznie poszukiwałam tego smaku i równie bezskutecznie próbowałam odtworzyć go w domu. Po upływie ćwierćwiecza pogodziłam się z faktem, że to już tylko rzewne wspomnienie, coś jak chleb pieczony przez Babcię albo pomarańczowy ser z darów. 

A jednak słusznie prawił poeta: „Nie porzucaj nadzieje, jakoć się kolwiek dzieje”. 

U pani Grabiszki, na tym blogu, znalazłam przepis, jak powrócić do tamtego dnia, kiedy z Wojtusiem odkryliśmy te zapiekanki:

Rzecz dzieje się w Krakowie, lutowym popołudniem 1984 roku. Jest niesamowicie: zabytkowo, brudno, ponuro, zaczadzono, zasiarczono, czarownie. Idziemy ulicą Grodzką, mijamy poczerniały kościół świętych Piotra i Pawła, patrzymy na okaleczone przez kwaśne deszcze figury apostołów, wdychamy mokrą, kwaśną mgłę. I nagle dobiega mych (już wtedy gastronomicznie wyczulonych) nozdrzy cudowny, charakterystyczny zapach. Tropiąc smugę jak Reksio wchodzimy w podcienia wielkiej kamienicy. Wszędzie walają się śmieci i flaszki po „Bałtyku” i "Vistuli". Po rogach podejrzane kałuże, a w nich smętnie rozmakają pety po „Popularnych” (bez filtra) i „Carmenach” (z filtrem, pewnie „panienki” z nocnej szychty tu stały). A w tym wszystkim wije się długaśna kolejka, odliczoną forsę lekko w rękach mnąc. Stajemy i my, wtedy odruch stawania w kolejce był automatyczny. Wojtuś, świeżo upieczony komunista, korzystając z niskiego wzrostu przeciska się między nogami kolejkowiczów i melduje: „Tak, to tu są te zapiekanki, a poza tym stoi tylko 121 osób, czuwaj!”.

Już po pierwszym kęsie wiemy, że przybył nam kolejny kultowy punkt na mapie szwendaczki po Krakowie.

A teraz przepis. Banalnie prosty. Dziękuję autorce bloga „Wasabi”.

SKŁADNIKI:

2 bagietki (wtedy to nie były bagietki, niestety, chyba to były solanki, zwane u nas sztanglami, ale nie miałam),

4 duże pieczarki,

10 dkg sera żółtego (wzięłam jakiś „Gouda” z przeceny, był prawie z dychę tańszy niż normalny, więc słusznie pomyślałam, że w smaku może być zbliżony do tego z czasów komuny),

sól, pieprz,

masło (nie ma już solonego, no cóż robić…).

WYKONANIE:

Bagietki przekroić, lekko wydrążyć albo uklepać miąższ. Posmarować dość szczodrze masełkiem. Surowe pieczarki zetrzeć na grubej tarce, tak samo ser. Wymieszać i tą masą napełnić bułeczki. Lekko posolić, popieprzyć. Zapiekać 10-15 minut w piekarniku nagrzanym do 180 stopni (grzanie: góra, środkowa półka). Podawać z keczupem i szczypiorkiem.

Jak pisze Grabiszka: „Sekret tkwi (…) w tym, że pieczarki nie są wcześniej podduszane. W czasie pieczenia pyszny sosik pieczarkowy miesza się z roztopionym masłem i nadaje smak bułce, ser się roztapia i jest wspaniale”.

Nic dodać, nic ująć. Mamy go! to jest ten smak!!!