Kołacz drożdżowy z semoliny

No, wróciłam z wczasów, więc letko czując się i zdrowo mogłam wrócić do garów i do blogowania :-)

Penetracja szaf wykazała, że mam zgromadzone przemysłowe ilości różnych zapasów, szczególnie mąk, kasz i makaronów. Trzeba więc to sukcesywnie spasać Hurmą i Czeredą, bo się przeterminuje. Zaczęłam od semoliny i upiekłam semolinowy kołacz. Tak, KOŁACZ brzmi dumnie.

Zdaję sobie sprawę, że większość moich znajomych rzadko kupuje semolinę, ale jeśli ktoś dostał, np. w prezencie na rocznicę ślubu worek semoliny od Teściowej, to ten przepis będzie jak znalazł.

A poza tym ciasto jest pyszne!

SKŁADNIKI:

Pół kilo semoliny,

2 jajka i 1 żółtko (bo białko przyjdzie do smarowania wierzchu),

2 łyżki masła stopionego,

letniego mleka ile zabierze na średnio miękkie ciasto,

2 łyżki cukru i 1 cukier wanilinowy,

torebeczka drożdży suszonych Oetkera,

pół łyżeczki soli,

gruby cukier do posypania,

mały chluścik mleka skondensowanego.

WYKONANIE:

Najpierw zarobić łapką wszystkie składniki tak, by powstało średnio luźne ciasto. Trudno to wytłumaczyć nieorganoleptycznie, hmmm, to ma być konsystencja taka, żeby mikserowi nie zapalił się silnik, albo – jeżeli wyrabiamy ręcznie – żeby się nam wątpia nie zapaliły z wysiłku. Kiedy mamy już wymieszane to:

a)    odpalamy mikser z misą obrotową i idziemy se zapalić albo wypić kawkę, albo jedno i drugie naraz (jak wiadomo, tę opcję ja preferuję),

b)    wyrabiamy ręcznie co najmniej 15 minut, aż ciasto przestanie się kleić do rąk i będzie dobrze napowietrzone (nie palimy w trakcie, a jeśli, to prosimy kogoś, żeby nam strzepywał).

Miskę przykrywamy ściereczką i stawiamy w ciepłym miejscu do wyrośnięcia na godzinę. Po półgodzinie trzeba go przemieszać, to się chyba nazywa fachowo: odgazowanie. Powinno wyrosnąć ze dwa razy albo i więcej. Następnie nasmarowanymi olejem rękami uformować na też posmarowanym blacie wałek i podzielić ciasto ostrym nożem na części (u mnie to było 12).

Oczywiście nie musi się ciasta dzielić, ale nie mam (jeszcze) silikonowej formy okrągłej, więc wzięłam formę na babę i dlatego kołacz jest z dziurką. Ale na pewno kupię sobie tę formę, bo naprawdę najlepiej się piecze w silikonowych ( z wyjątkiem chleba, bo ten najlepiej w żeliwnej). Ponieważ „babia” forma ma dość głębokie karby, a ciasto nie było rzadkie, więc bałam się, iż nie wypełni dokładnie formy, więc łatwiej mi było wykładać małymi bułeczkami. Ciasto jest bardzo elastyczne i super się go formowało.

Odstawić do wyrośnięcia na 45 minut (pod przykryciem). W tym czasie rozbełtać białko z ciutką mleka skondensowanego, a jakieś 15 minut przed pieczeniem włączyć piekarnik (grzanie góra i dół, 180 stopni, tradycyjnie druga półka od dołu). Wyrośnięte ciasto posmarować bełtaniną i posypać cukrem. Piec jakieś 25 – 30 minut, aż będzie rumiane i będzie trochę odstawać od formy. Aha, jeśli zbyt szybko „chyta” od góry, nakryć folią aluminiową.

Jak zobaczyłam, co się upiekło, byłam zachwycona. Smakuje jak chałeczka, a wygląda  superaśnie, i z jednej, i z drugiej strony. 
Jak drożdżowa margerytka :-)