Martik gotuje - cannelloni dla dwojga

Miałam wrócić w nowym roku, no to wracam. 
W końcu aż do 31 grudnia będzie NOWY, niepowtarzalny rok 2012.

Nooo dooobra, wiem. 

Miałam se kupić aparata (nie kupiłam), gotować coś nowego i dobrego (gotowałam, ale obżeraliśmy się w zaciszu domowym, wybacz Rivermanie!), wyleczyć się z krętków (do tej pory nie zachorowałam, więc lekarze są bezradni wobec mojej woli życia, a nowe kleszcze już zakładają śliniaczki pod brody) i w ogóle – miało być tak pięknie.

Źle nie jest, ale na razie mam tylko zdjęcia z uczty walentynkowej, jaką Martik przygotował . Kiedy obejrzycie i przeczytacie – zrozumiecie: czas matce na kulinarną emeryturę. I tak być powinno!

Mnie w ogóle nie było w domu w tym czasie, kiedy ona to przygotowała (walentynek nie cierpię). Zresztą ja już nie mam w sobie tyle romantyzmu, nigdy nie miałam talentu do aranżowania takich przyjęć. Danie było robione na zamówienie – to cannelloni nadziewane mięsem i pieczarkami wg przepisu pani Różyczki, o stąd

Martik jednak, jako nieodrodna córka swej matki, przepis nieco zmodyfikowała (jednak nastolatki słuchają czasem porad matek)

1. Makaronu nie trzeba obgotowywać, zresztą jak go potem nadziewać, kiedy gnie się jak rura łącząca? (patrz: lekcje PO w latach 80-tych i element łączący maskę Pe-Gaz z pochłaniaczem; profesor, z pasją gnący rurę w rękach na pokazie, od razu rozwiał nasze głupie skojarzenia: to się nazywa rura łącząca, barany! Od tamtego czasu wszystko, co ma taki kształt i się gnie tak nazywamy).
2. Cannelloni napycha się palcami - nie pękają, i zalewa się sosem do połowy i jeszcze po wierzchu i są mięciutkie, wiem, bo jadłam.
3. Zamiast łopatki dała chudą szynkę – w niedzielę miałyśmy domowe sznycle z łopatki i się zraziła: były za tłuste i z mielonymi pawięziami z mięsa, po prostu baba w sklepie zmieliła jakąś chabaninę.
4. Dała 4 ząbki czosnku, moja krew! Zresztą jedli oboje, to czosnek wtedy nie przeszkadza.
5. Zamiast soku pomidorowego były krojone pomidory z kartonika.
6. Serem żółtym posypała dopiero pod koniec zapiekania, żeby się nie zrobił serowy skaruch.
7. No i nie wrzucała reszty farszu do sosu, bo z całym szacunkiem do autorki bardzo dobrego przepisu – rurki polane sosem z resztkami farszu wyglądają mało apetycznie i budzą niepożądane skojarzenia (tak orzekli młodzi, mnie nie przeszkadza, ale Marta chciała, żeby już było cudownie, miodnie i folderowo).

 Na tę potrawę załapał się przypadkiem odwożący mnie z Rzeszowa znajomy, powiedział, że NIGDY nie jadł tak dobrego włoskiego dania. Mógł mieć rację...