Kapuśniak z kiszonej kapusty na wędzonych żeberkach dla ciężko tyrających

Na początek przeprosiny – rzeczywiście długo mnie nie było. Gotowanie odbywało się oczywiście cały czas i to na siedem fajerek i każdy powinien to zrozumieć, że jak się gotuje robotnikom na budowę, to już naprawdę nie ma ochoty na opisywanie i fotografowanie tego, co oni akurat dzisiaj wcinali (pożerali?). Zatrudnianie obcych z firmy budowlanej ma ten plus, że nie trzeba dawać obiadu, ale jeżeli są to „swoi”, no to mus. Na szczęście na wyżyny „otkłizin” nie trzeba się wznosić, ma być syto i „masnie”, więc nic z tego, com serwowała Was nie powali. Niemniej ulubiony przez robotników kapuśniak jest tak dobry i nie ma go jeszcze na blogu, że dzisiaj kuchnia moja nie będzie wonieć barszczem, lecz KAPUŚNIAKIEM NA WĘDZONYCH ŻEBERKACH.

Powinnam zacząć tak:

Gdy wieprza karmnego bić będziesz, nakaż masarzowi, by dobrze żebra wywędził.

Ja żem swojego czeladnego dobrze przypilnowała (to już drugie świniobicie u nas), więc żeberka mam i świeże, i wędzone w dymie trześniowo – bukowym. Oczywiście kapuśniak można ugotować na dowolnym wywarze, chociaż taki czysto jarzynowy jest lepszy do letnich kapuśniaczków z młodej kapustki.

SKŁADNIKI (na 8 porcji):

Około kilograma wędzonych żeberek,

2 woreczki (po 0,5 kg) kiszonej kapusty (to akurat była „Sandomierska”, dobra - jasna, nieprzekwaszona),

1 duża cebula lub 2 mniejsze,

2 marchewki,

duża pietruszka,

kilka suszonych podgrzybków,

przecier pomidorowy (miałam swój, słodziutki)

5-6 dużych ziemniaków,

duży ząbek czosnku,

ew. cukier dla balansu smakowego,

masło i olej do smażenia – albo, jak u mnie – domowy smalczyk,

2 łyżki mąki pszennej,

liście bobkowe (2-3), 
ziele angielskie (kilka kulek), 
kminek (może być mielony),

sól, pieprz, „Delikat” w płynie.

WYKONANIE:

Kapustę odciskamy z soku, zachowując płyn (rewelacyjny na kaca albo – jak kitowali nam dziadkowie – na robaki u dzieci). 
Następnie trzeba ją przesiekać – co prawda chłopom na budowie jest wszystko jedno, czy chlastają się po okrytych kufajkami klatach czy nie, ale już Wujek w kościołowym obleczeniu się nie poczęstuje, bo go Ciotka zwoła, że się okalił :-D

Żeberka dobrze myjemy gorącą wodą, zalewamy zimną (u mnie to było chyba ze trzy litry) i zagotowujemy, po czym zbieramy ewentualne szumowiny. 
Dodajemy liście bobkowe, ziele, kminek i grzybki i nadal gotujemy, aż grzyby oddadzą smak.

Na smalczyku lub maśle z olejem podsmażamy cebulkę na lekko złoto, wrzucamy starte na grubej tarce marchewkę i pietruszkę, dusimy na półmiękko, podlewając wodą.

Następnie dorzucamy wszystkie składniki do gara z żeberkami i gotujemy na małym ogniu do miękkości kapustki.

W międzyczasie gotujemy osobno ziemniaki pokrojone w kostkę; w kwasie kapuścianym nie gotują się dobrze i nie są takie smaczne.

Kiedy żeberka i kapusta są miękkie, należy wyłowić żeberka i obrać mięsko od kości, dodać oczywiście z powrotem starając się nie podjadać. 
Następnie dodać odcedzone ziemniaki (raz dodałam z tą wodą, ale zupa była za słona; nie ryzykujemy, bo wkurzeni budowlańcy mogą nam zamurować niedobrą zupkę w pustaku dziurawce).

Mąkę prażymy na sucho (uwaga, trzeba wziąć rondelek o grubym dnie) do lekkiego zbrązowienia, rozrabiamy zimną wodą i wlewamy przez sitko do zupy – nie ma być gęsta, a tylko lekko zaciągnięta.

Doprawiamy przecierem, czosnkiem przeciśniętym, magą, pieprzem. 
Dużo pieprzu.

Kapuśniak musi się przegryźć przez noc, a wielokrotnie odgrzewany zyskuje na smaku.

Po zeżarciu tej zupy spracowany Jurand poważnie rozważał, czy nie zostać chociażby niewykwalifikowanym robotnikiem budowlanym. 
O ile oczywiście Matka nadal będzie w kateringu.
P.S. Ta płetwa rekina przy brzegu to liść bobkowy :-D