Buraczki marynowane

 

Buraki w polskiej kuchni i spiżarni to klasyka, od lat je uprawiam i przerabiam. Nie spodziewałam się jednak, że w tym roku oprócz mnie, rodziny i znajomych staną się obiektem pożądania dla absolutnie nieproszonych do stołu biesiadników. Gdy szłam rano do ogrodu już z daleka widziałam przewróconą (niestety, prowizoryczną) bramkę. Złudzenia, że to może wiatr, piesy, zagubiony w lesie a głodny miastowy czy lunatykujący w nocy małżonek szybko się rozwiały. Zagonek z burakami przedstawiał obraz rozpaczliwy - wszędzie walały się warzywa w różnym stadium nadgryzienia: zeżarte niemal do cna, zeżarte do połowy, ogłowione, napoczęte, i co najgorsze - po prostu wydarte z ziemi i smętnie więdnące na zdeptanej grządce. Ślady racic nie pozostawiały wątpliwości - na moich burakach całą noc ucztowały sarny.  Nie chcieliby państwo słyszeć, jakimi epitetami uraczyłam skądinąd urocze zwierzątka. DLACZEGO?! Dlaczego mając taką obfitość pożywienia wszędzie dokoła, sarnia rodzina dokonała rzezi moich buraków?! Ja już znałam te podłoty (gdy nie mieliśmy ogrodzenia, koziołki przychodziły regularnie czyścić scypuł na moich drzewkach, mając milionpięćsetstodziewięćset drzew w lesie), ale nie przypuszczałam, że nie tylko sobie podjedzą, ale i złośliwie zniszczą cały plon. Pozbierałam, co się dało - większe przez tydzień jedliśmy w różnych barszczach, część zakisiłam w kamieniaku, a te malutkie trzeba było zamarynować. Było ich tyle, że części nie miałam już siły obrać (stąd napis na wieczku) - może w zimie będę miała więcej cierpliwości do żmudnego obierania pyrtków wielkości śliwki.

Przepis na marynowane buraczki mam wypróbowany od lat i zapewniam, że są pyszne, chociaż nieco inne w smaku od tych maminych i babcinowych. One są (tak mi się wydaje) jednocześnie i zamarynowane, i ukiszone - w każdym razie wodę można z powodzeniem wykorzystać na zupę albo wypić (zwłaszcza dzień po zakrapianej imprezie 😜)

 Buraczki wyszorować, jeśli duże - pokroić, ugotować „al dente” na parze lub w małej ilości wody (uważać, aby woda się nie wygotowała ). Maja być półtwarde. Obrać, póki ciepłe.Wodę z gotowania uzupełnić proporcjonalnie do ilości buraków i zrobić z niej zalewę: ocet (dolewać po troszku, aż smak zalewy będzie kwaśny, ale nie jadowity), sól – też dodawać małymi porcjami i „łapać smak”, cukier, liście laurowe (1 na słoik), ziele angielskie w kuleczkach (2-3 na słoik).

Powyższe składniki zalewy 2-3 minuty pogotować, aby się przeżarła. Smak zalewy ma być wyrazisty, ale łagodny: słono-słodko-kwaśny.

Na każdy słoiczek przygotować po 2-3 ząbki czosnku, kawałek chrzanu, kilka ziaren kminku, kolendry – wg uznania. Buraczki włożyć do słoików (nie upychać), zostawiając  centymetr od brzegu. Dodać czosnek, chrzan i przyprawy (liście laurowe i ziele trzeba wyłowić pojedynczo z zalewy i wsadzić do słoików, bo ZAWSZE gdy się wlewa, to wszystkie się pakują do jednego słoika). Zalać wrzącą zalewą tak, aby przykryła warzywa. Mocno dokręcić i odwrócić do góry dnem, aby chwyciły. Trzeba odczekać ze 2 tygodnie, aż się zamarynują i jednocześnie ukiszą. Przechowują się bardzo dobrze, aż do następnego lata.

P.S. Ze "źwierzyną leśną" użerają się wszyscy w naszej wsi. Jedni stawiają chałupniczo wykonane strachy (niektóre tak udatne, że wygląda to jak pokaz bieda-mody w plenerze), inni wieszają mydło w siateczkach, jeszcze inni rozrzucają włosy (!) wycyganione od fryzjera. A potem wszyscy budzą się pewnego dnia wyślizgani bez mydła wśród szyderczo ustrojonych kępkami kłaków manekinów. Bez plonów, z pozdrowieniami w postaci bobków od naszych mniejszych braci 😚