Ravioli (?) z masłem szałwiowym

Gorąco… nie chce się stać przy garach i zjadłoby się coś lekkiego. Ale znowu same sałatki to hurmy i czeredy (w rozszerzonym składzie, przyjechał Jasio) nie zatkają. Dobra, stanęło na tym, że robimy ravioli. Nazwa połechtała H&C, wizja pomagania matce w robocie mniej, ale jakoś wyszło.

Z akcentem na „jakoś”.

Po pierwsze, nie miałam semoliny i zrobiłam na zwykłej mące, więc były to właściwie polskie pierożki, tyle że nadziane niby pod włoski smak i wycięte, niestety dość topornie, radełkiem w kształty rawiolowate. Ciasto trzeba zrobić dość twarde, więc ohakowałam się wałkiem, by to rozwałkować i naprawdę nie miałam ochoty przycinać i układać równiutko, by wyszły jak u Okrasy na ten przykład. Poza tym na początku zostawiłam zbyt duży rant i pierwsza partia przypominała przekłute baloniki, w których smętnie telepały się kuleczki nadzienia. Trzeba jednak dociskać ciasto wokół bryłki sera dość ściśle i wykrawać mniejsze pierożki. Miałam za to szałwię, więc chociaż masełko szałwiowe było utrafione.

Ciasto:

Zrobiłam takie jak na kluski, czyli twardsze niż pierogowe i z 3 jajkami.

Farsz:

Kostka sera białego, kilka łyżek utartego parmezanu, świeża natka pietruszki, czosnek, sól, pieprz – składniki wymieszać, farsz powinien być dość pikantny.

Polewka:

4 łyżki masła zrumienić razem z listkami szałwii, uważać, żeby się nie spaliły.

Wykonanie:

W sieci można znaleźć mnóstwo filmików, jak to zrobić, np. na kotlet.tv

Na talerzu posypać świeżo zmielonym pierzem.

Dobre są, owszem, zaszpanować przed rodziną też można, ale gdy już chce nam się ślęczeć przy stolnicy, to lepiej zrobić polskie pierogi…