Czebureki na Jantosiowy strój

Już dawno TO za mną chodziło. Poczekałam, aż zrobi się chłodniej i na Boże Ciało (oczywiście, tradycyjnie, jak to w Boże Ciało, wyszła burza i ochłodziło się) uskuteczniłam Czeredzie takie oto pierożki.
W necie są dziesiątki przepisów na czebureki, przede wszystkim niepokoiła mnie sprawa ciasta - a to coś jak filo, a to drożdżowe, na serze białym (?), z sodą, no i takie jak u Jantosia Czypraka z Koszelewa, gdziem po raz pierwszy zobaczyła przepis na ten przysmak. 
A skoro jego Tatulo takie robili i Im smakowało, to znaczy sie, że Tatulo majo racje.
I zrobiłam tak jak Antoni.
I Łociec mieli racje - SĄ PRZEPYSZNE!
Przepis jest tutaj, ja jednak nie byłabym Mamcią, gdybym coś nie zmieniła.
Nie wydawało mi się słusznym i zbawiennym takie (sorry) pitolenie się z tym brzeżkami ciasta, jak to Antoś czynił (zapewne Tatulo zaglądali mu przez ramię, to musiał). 
Po prostu, mocno i dokładnie skleiłam elastyczne ciasto, zrobione nota bene wg mojego pierogowego (ś.p. Babcia Bronia też mi zaglądała przez ramię, NIE MOGŁAM  się sprzeniewierzyć).Posoliłam tylko ciasto, bo przecież w oleju już nie można dosolić.
Po drugie tak bardzo cieniutko się nie da rozwałkować, bo sok puska przy smażeniu (polecam maskę spawacza w takim wypadku).  I tak są pyszne, bo ciasto smaży się na chrupko, a mięsko (łopatka mielona) jest soczyste. Dałam dość dużo wody do długo wyrabianego mięsa, a na koniec jeszcze wrobiłam kopiatą łychę masła, bo mi  się zdawała ta łopatka zbyt chuda, I dobrze zrobiłam, bo by było za suche. Sposób przyrządzania Jantoś dokładnie opisał, smażyć trzeba na niewielkim ogniu, bo się nie dopiecze w środku i rzeczywiście jeść, póki gorące, bo inaczej przemiękną . 
Przyjaźń polsko - tatarska niech żyje!