Garbata szarlotka

Zobaczyłam tę szarlotkę na blogu u Marzenki (hie, hie, my, Marzynie, trzymajmy się razem!) i wsiąkłam. 

I Ona to tak skrupulatnie opisała, że od razu Was tam przekierowuję. 

Moje zmiany były nieco wymuszone, bo kazałam zakupić Czeredzie 20 dkg serka homo waniliowego. Owszem, kupili, ale 10 deko, bo tyle miało jedno opakowanie, a żadne nie spojrzało na gramaturę. 

Nikomu nie chciało się lecieć do sklepu 
(a powinnam była ich wysłać boso, w worach pokutnych i z pochwami mieczów na szyjach, bo TYLE RAZY MATKA MÓWI I JAK GROCHEM O ŚCIANĘ!!!), ale była reszta już mocno kwaśnej śmietany, więc się im upiekło. 

I mnie też. Pysznie. 

Ciasto bajecznie proste, zarabiałam widelcem, było lepiące, ale bez problemu rozwałkowałam na papierze, a górny płat też przeniosłam na pergaminie. I użyłam szarych renet zamiast tych granicośtam. 

Widok pagórków zrumienionego ciasta, a potem tych jabłuszek umasowanych w środku – bezcenny! Chyba tylko widok naszych pagórków może mocniej wzruszyć. 

P.S. Ostatnio moje zdjęcia wychodzą w sepii jakby (żeby nie powiedzieć gorzej, bo ten kolor to się dość jednoznacznie kojarzy). Jest to wynik zakupienia przez J. aparatu w tzw. promocji, którego teraz nijak nie możemy obczaić. 

Trzeba sobie w wyobraźni zdjąć ten żółty filter i jest git, no nie?!