Tarta z łososiem, brokułem i gorgonzolą na francuskim cieście

Raz na 2 tygodnie jestem w „Biedronce”. Posiadam bowiem w tej kultowej sieci, w spadku po Tacie (który zmusił mnie wreszcie do posiadania komórki wciskając swoją starą pod karą wydziedziczenia) telefon komórkowy. Jest nas dwoje takich w naszym miasteczku, co daje mi miłe poczucie uczestnictwa w elitarnym bractwie. Poza tym nie dostaję żadnego spamu, mam wszędzie zasięg (nawet na poligonie w Górach Słonnych! wszyscy tam latają z komórkami po szczytach, a Marzynia nonszalancko: pyk klapeczkę i: hel-loouuu!? Jurand?! Mama dzwonią!!) no i mało telefonię, bo nie chce mi się chodzić kupować doładowania do sklepu. 
Ale czasem trzeba. I wtedy robię zakupy w „Biedronce”.

Po doświadczeniach z zapiekanką na cieście francuskim zakupiłam od razu hurtową jego ilość (cena: 2,99). Łażąc po sklepie, a właściwie przedzierając się przez tabuny „ludzi z gór” pchających wózki wyładowane ulepnymi napojami (Jessu, co tych ludzi tak strasznie suszy?) wypatrzyłam parę produktów do następnej tarty. Ser gorgonzola lub gorgonzolopodobny, nie wiem, moje plebejskie podniebienie i tak nie było w stanie poczuć różnicy, łososia w kawałku wędzonego i jeszcze wzięłam brokuła do tego. I umyślałam se to zapiec na tymże francuskiem cieście.

I to znowu była dobra koncepcja, co może potwierdzić hurma i czereda w składzie rozszerzonym.

SKŁADNIKI:

Opakowanie chłodzonego ciasta francuskiego,

Kawałek łososia wędzonego,

Sznytek sera Gorgonzola,

Mały brokuł,

Czosnek granulowany, pieprz.

WYKONANIE:

Brokuła ugotować na półtwardo w osolonej, ocukrzonej lekko i ciut zakwaszonej wodzie. To trwa w sumie chwileczkę, ja swojego przegotowałam i zapomniałam przykwasić ciutkę wodę, więc stracił kolor. A może to przez tę sól w wodzie? (dobrze, że nie nóż…) – jak sądzicie?

Ser podzielić na kawałki, ja to robiłam palcami, babrając się smakowicie, nie wiem w sumie, JAK powinna smakować jakaś „markowa” gorgonzola, ta była bardzo smaczna! Gdy odpakowałam tego biedronkowego łososia z kartonika, letko się spietrałam: no tak, był za tani, żeby być dobry, mam teraz jakieś rybie zwłoki w trumience (troszkę tak to wyglądało). Odkroiłam kawałeczek, próbuję: pycha!

Ciasto rozścieliłam na blasze. Niestety, wzięłam zwykłą blaszkę blaszanną, co było błędem, bo ciasto się mnie przylepiło do blaszki okrutnie, już sobie przyrzekłam, że wszystkie stare formy pozamieniam na silikonowe. Bez jakiegoś pietyzmu poukładałam te składniki na cieście i do pieca na 200 stopni, góra i dół, druga półka od dołu. 
W połowie pieczenia, gdy go już ładnie chyciło, okazało się, że wierzch tarty wybuliło jak balon. Przez szczelną warstwę sera nie miała gdzie ujść para. Wysunęłam, zrobiłam dziurkę (natychmiast ser podpłynął w ten otwór i przylepił tartę do blachy), posypałam pieprzem i czosnkiem granulowanym. Zastanawiałam się nad innymi przyprawami, ale nie wiedziałam, jakie będą pasować, poza tym smak sera i ryby był tak intensywny i pyszny, że pomyślałam, iż tam już nic nie trzeba. 
Pachniało na całej klatce. Idący do Martika Pasiu wszedł ze słowami: „Ale zapach! Modliłem się, żeby to było TU!”.

Ledwo oddarłam łopatką tartę od blachy, już jej nie było. Słuchać było tylko ciamkanie H&C. do zdjęcia został mi mało reprezentacyjny kawałek. Tym razem na zdjęciu nie ma nogi Pasiuni, przez co fotka traci (patrz tu). Aparat też nie ten, ale połączenie smaku – właśnie TO!