Bigos

Jurand ma SESJĘ!

Co prawda jest to tylko jeden egzamin, ale z filozofii. I nie jest to niestety, filozofia po góralsku, więc Syniu w mękach opracowuje zagadnienia do egzaminu. 
Zrobił już 3 z 333 (zdaje w czwartek, tiaaaa) i utknął stwierdziwszy, że na takich mrozach to on ma zamarznięty mózg i musi, po prostu MUSI mieć dopalacza w postaci energetycznego żarcia, bo mózg to organ najbardziej kalorycznożerny. Gdyby przygotowywał się w szałasie w paryi (patrz tu:), to może bym i uwierzyła, że mu zimno nie daje myśleć. Ale tak jojczał…, tak sklamrzał…, że przemyślałam sprawę i zaproponowałam mu coś dla „mózgowców” -  tłustą rybę, orzechy, czekoladę ewentualnie babcinową lecytynę. Powiedział, że takie „michałki” to są dobre dla Martika przed pytaniem z wychowania do życia w rodzinie, a on pragnąłby zjeść coś dla naprawdę ciężko pracujących umysłowo. 
Po czym wypełnił ankietę i owo „coś” skonkretyzowało się w zamówieniach: pierogi ruskie, pierogi z kapustą, pierogi z mięsem, fasolka po bretońsku, bogracz, rosół z domowej kury ewentualnie bigos.

I Mamcia zrobiła!

Nie jest to co prawda bigos wg Narodowej Kapituły Smaku (tu), ale naprawdę jest znakomity.

Teraz Jurand poleguje wzdęty jak balon i twierdzi, że przerabia Huma i Locka. Nawet bym i uwierzyła, gdyby go znieważony Martik nie zakablował (zajrzyjcie).

I pomyśleć, że na naszym roku, po zawalonym egzaminie z filozofii na pierwszym roku, jeden gościu od razu poooszedł w kamasze!

A teraz przepis:

SKŁADNIKI:

Co najmniej 2 kilo kapusty kiszonej (jak rozpoznać, która dobra, jużem pisała, kto zapomniał, patrz tu, albo tu)

kilo wołowiny np. z karku lub wieprzowiny (karkówka, łopatka, szynka) – ja dałam wołowe, można też mięszane,

2 laski kiełbasy,

30 dkg wędzonego boczku,

2 garście grzybów suszonych,

2 duże cebule,

sól, pieprz, maga, łyżka cukru (do bardzo kwaśnych potraw warto go nieco dodać),

4 liście bobkowe, po kilka kulek jałowca i ziela angielskiego, kminek ile kto lubi,

3 łyżki mąki,

         2 łyżki smalcu (patrz tu),

WYKONANIE:

Grzyby namoczyć i ugotować w małej ilości wody. Mięso pokroić w kostkę i obsmażyć na smalcu (lub oleju…), wybierając tworzący się sok. Następnie posolić i popieprzyć, podlać tym sokiem i ewentualnie wodą, udusić na miękko. jeśli dajemy wieprzowinę i wołowinę, to dusimy je osobno (wół dłuuugo się dusi).

W tym czasie kapustę odcisnąć i pokroić niezbyt drobno. Przygotować duży gar i drewnianą solidną łychę do mieszania. Kapustę podlać gorącą wodą, dodać listki, kuleczki i kminek, gotować na malutkim ogieńku na półmiękko.

Kiedy kapucha zacznie mięknąć dodać grzyby i przesmażony boczek. Ponieważ szał mnie ogarnął przy krojeniu cholernie twardego wędzonego boczku, więc po prostu skroiłam go w grube plastry, wysmażyłam i dopiero wtedy pokroiłam w kosteczkę, co poszło już duuużo łatwiej.

Kiełbasę też skroić w kostkę, podsmażyć aż puści tłuszcz, dołożyć smalcu i dodać 2 skrojone drobno cebule. Smażyć razem na rumiano, pod koniec oprószyć to mąką i lekko zasmażyć, aż mąka straci smak surowizny. Wewalić do kapusty, dodać mięso i dusić razem do miękkości.

Smak łapiemy na końcu: pieprzem i magą. Ja nie dodaję żadnego tam wina, przecieru czy śliwek suszonych, chociaż znam miłośników takiego doprawiania bigosu. Lubimy też bardzo kwaśny, więc nie mieszam kapusty słodkiej z kwaśną. Mój bigos może stać i tydzień, z dnia na dzień nabierając smaku. Musiałabym go jednak gotować w takich garach, jak dla jednostki wojskowej, aby przetrwał dłużej niż trzy dni.

Na jaką ocenę Jurand zda, zobaczymy. 

Jeżeli zwali porażkę na przejedzenie, wywalę go jednak do tego szałasu w paryi. 

Będzie żarł siano z paśnika.