Chleb dla Trusi(Ary)

-->

Napisała mi Arytreja (którą zowię Trusią, co nie ma nic wspólnego z zastraszonym króliczkiem), że wkurzają ją przepisy na chleby, w których trzeba dysponować aptekarską wagą. Mnie też, alem się już zorientowała, że w zasadzie nie ma znaczenia, czy mąki jest 40 deko, czy 45,55 deko. Podobnie z drożdżami – odmierzanie 1 grama drożdży nawet Kopciuszka by skłoniło do buntu. Najlepsza jest metoda pi razy drzwi, tym bardziej, że nie startujemy w żadnych akcjach, Chlebowych Tygodniach albo Drożdżowych Weekendach, wobec tego nawet jak się nie uda, to świat się nie zawali.

Ponieważ pieczywo pszenne w moim wykonaniu na drugi dzień niestety było albo gumiaste, albo twarde, więc postanowiłam wreszcie DOKONAĆ WYPIEKU z zakupionych w porywie optymizmu 3 kilogramów mąki żytniej chlebowej, która traci ważność. W zasadzie to ona już jest przeterminowana, ale po skoczeniu po rozum do głowy doszłam do wniosku, że przecież 3-ego stycznia nie może być zepsuta mąka zalecana do spożycia przed końcem grudnia. Bardzo rezolutnie wytłumaczył nam ten problem Davidian, posiadający semolinę, którą zakupili mu rodziciele w dniu, w którym się urodził (dzisiaj to się kupuje dziecku jakieś dobre wino, ale Rodzice małego Davusia od razu wiedzieli, że wina to on nie będzie spożywał, a piwo się nie dotrzyma do 18-tki). Więc skoro miszczuniu się nie przejmuje, to i my nie!

Znalazłam przepis na chleb pszenno – żytni, przy którym NIC NIE TRZEBA ROBIĆ!!! Myślę, że dokładnie tą samą metodą można zrobić chleb pszenny, ze zwykłej mąki.

Oryginalny przepis jest tu:

http://pracowniawypiekow.blogspot.com/2009/10/atwy-chleb-pszenno-zytni-dla.html

A oto moja modyfikacja:

Bierzemy miskę i wsypujemy jakąś jedną trzecią kilowej torebki mąki żytniej. Posypujemy ją mąką pszenną tak, aby było jej z połowę tyle, co żytka. Dalej dosypujemy torebeczkę drożdży suszonych Oetkera, płaską łyżeczkę soli i szczyptę cukru (żeby te drożdże coś zjadły, tak se pomyślałam). Dolewając ciepłą kranówkę mieszamy łapką do osiągnięcia konsystencji lepkiej massy, coś jak grysik z sokiem zapamiętany z przedszkola (Arytreja, jak nie chodziłaś do przedszkola, to może być też stadium budyniu z sokiem. Malinowym). Następnie przykrywamy miskę i wstawiamy do lodówki na noc, na jakieś 12-14 godzin.

Wstajemy rano i zaglądamy do miski (jak ja). Szarawa ciapa wyglądała prawie dokładnie tak, jak ją wsadziłam, ale przemieszanie ujawniło, że jednak są w niej bąbelki. Więc otłuszczonymi rękami (bo się sakrucko lepiła) wpakowałam ją do foremki – keksówki (silikonowej, a jakże, nie ma się silikonu w warach i …, to chociaż w piekarniku mam). Natłuszczonymi rękami wykonałam jeszcze ostatnie namaszczenie wierzchu, bo był strasznie szurpaty i odstawiłam na godzinę na kaloryfer, z dużym sceptycyzmem, bo wydawało mi się, że takie CÓŚ jednak nie może wyrosnąć. Wyrosło; co prawda nie wypełniło foremki, ale tak ze 2 razy się podniosło. Nagrzałam piekarnik do 230 stopni i siup do pieca. Nie wrzucałam oczywiście żadnych szklanek z kostkami lodu, tylkom mu trzy razy dała po 4 bachy ze spryskiwacza, w trakcie. Po 10 minutach zmniejszyłam temperaturę do 200 stopni i dopiekłam jeszcze ze 20 minut, aż wierzch był rumiany, a chlebek odstał od formy.

No i co?

I super!

Olimp wyczynu kulinarnego to to nie jest, ale nam smakował i miał fajne, dość duże dziurki. I na drugi dzień się praktycznie nie różnił smakiem. I to by było na tyle, dobranoc państwu.