Watruszki ziemniaczane

 

Watruszki jako drożdżowe rosyjskie i ukraińskie bułeczki z nadzieniem na wierzchu obijały mi się nieraz o oczy na kulinarnych stronach. 

Według Wikipedii (tak, Marzynia korzysta i z tej krynicy wiedzy, nie tylko z zapisków Babci Broni😉) typowa watruszka prezentuje się tak:

Wygląda na to, żem już nieświadomie je popełniła w 2010 roku, o, patrzajcie:

Ale gdy penetrowałam czeluści Internetu w poszukiwaniu kolejnych pomysłów, jak wykorzystać "wczorańsze" ziemniaki, natknęłam się na watruszki ziemniaczane. Na stronie bloga "Smakiem na pokuszenie" (nawiasem mówiąc, naprawdę świetny ten wpis pani Agnieszki) były watruszki z grzybami na wierzchu, lecz na gotowanie suszonych nie miałam już czasu, dałam więc ser. Zresztą myślę, że można na watruszkę wsadzić co się chce. Chociaż... jednak to rosyjskie bułeczki, to może nie ryzykować z tym woluntaryzmem. Wśród moich blogowych przyjaciół są tacy, co potrafią upiec ciasto z realistycznym portretem KAŻDEGO (no zobaczcie ten bajerek, klik!) i można by się było zainspirować. Wizja watruszek z portretem wiadomo kogo jest kusząca, ale nie chciałabym dostać w trakcie konsumpcji esemesa z komunikatem: "Nu ładno, pożeraj, pożeraj, my już cię namierzyliśmy!" 😉 

Składniki:

- ugotowane ziemniaki pure,

- jedno lub dwa jajka,

- łyżka mąki,

- ulubione przyprawy. 

Wykonanie:

Masę ziemniaczaną połączyć z jajkiem i mąką, doprawić. Uformować coś na kształt bułeczek, zrobić np. denkiem od kieliszka wgłębienia na wierzchu i zapiec w piekarniku na rumiano. Przed końcem pieczenia włożyć w dziurki ser i dopiec do jego rozpuszczenia. 

Do tego mieliśmy gulasz. Domownicy, lekko już od kartofli ochwaceni (no był urodzaj w tym roku), nawet się nie domyślili, że są to te odębiałe z wczoraj😆.

P.S. Myślę, że przeraźliwy siwy kolor tej serwety wystarczająco nawiązuje do ich rosyjskiej proweniencji 😂