Faszerowane bakłażany czyli Imam baildi, ale nieortodoksyjnie

No zabłysłam tym daniem, co samą mnie zaskoczyło, bo pierwszy raz w życiu (sic!) robiłam danie z bakłażanem (a tak się chwali, że dobra kucharka, tiaaa…). Przepis jest naprawdę dobry, to z książki Tessy Capponi – Borawskiej „Moja kuchnia pachnąca bazylią”. Niewiele zmieniłam i dodałam od siebie tylko ser żółty na wierzch, bo HiC stanowczo się tego domagała. No i podałam z grzankami czosnkowymi, żeby lepiej zapchać głodne dziuby :-D

Podobno jakiś imam zemdlał z rozkoszy, gdy tego skosztował, no nie wiem, jak jego kobita(y) gotowała(y), że aż padł po bakłażanie, chyba jednak druga wersja jest bardziej prawdopodobna, że zemdlał, jak zobaczył, ile oliwy zużyła jego żona do przygotowania tej potrawy. Myśmy nie omdleli, ale naprawdę jest to pyszna potrawa, bakłażan smakuje trochę jak gruba kania smażona (ale nie tak grzybowo ma się rozumieć), a nadzienie jest przepyszne. Martik mięsożerca chciał, żeby tam dowalić jakiejś chabaniny, ale się sprzeciwiłam i słusznie – to ma być właśnie wspaniała, gorąca, jarska kolacja.

SKŁADNIKI (wystarczy na 6 porcji):

3 bakłażany,

2 cebule,

2 ząbki czosnku,

6 niewielkich pomidorów (kupiłam jakieś importowane z Włoch w Lidlu, wydawały mi się bardziej pomidorowe niż inne bladawce),

pół torebki płatków migdałowych,

2 łyżki poropotanych w moździerzu pestek słonecznika (bo miałam za mało migdałów),

łyżka siekanej kolendry,

łyżeczka suszonej natki pietruszki (lepsza świeza, ale akurat nie było),

oregano i tymianku do smaku,

szczypta cukru,

sól, pieprz i chili do smaku,

oliwa z oliwek (chyba z pół szklanki).

WYKONANIE:

Bakłażany obrałam ze skórki, bo wydawała mi się jakaś gruba, a zresztą widziałam na tureckim jutubie, że Turek obierał, i nawet wyglądał klerowato. Nasoliłam ze wszystkich stron i położyłam na ręczniczku papierowym. I rzeczywiście wyciekło dużo soku, który był gorzki (chyba był, teraz się skapłam, że nie spróbowałam, a niektórzy nie zalecają tego przy bakłażanie, ciekawe, kto ma rację). Cebulę skroiłam w piórka, pomidory obrałam ze skórki i cztery skroiłam. Bakłażany wytarłam z resztek soku, wydrążyłam w formę łódeczek i obsmażyłam na oliwie ze wszystkich stron. Piły francoki jak gąbki, a ich obły kształt powodował, że trzeba się nieźle nakombinować, jak je obsmażyć na patelni, nie zużywając pół litra oliwy. Odsączyć na ręczniczkach.

Na drugiej patelni zeszkliłam cebule, dodałam czosnek, słonecznik, wyskubany i pokrojony miąższ, podpieczone migdały i pomidory i na dość dużym ogniu, ciągle mieszając, smażyłam to nadzienie, aż sok z pomidorów odparował. Oczywiście doprawiłam to do smaku, dość pikantnie i aromatycznie.

Połówki bakłażanów ciasno ułożyłam na blaszce. Łapką wypełniłam upchanym nadzieniem i na wierzch położyłam plastry 2 najczerwieńszych pomidorów, posolone i posypane granulowanym czosnkiem. Zapiekałam na 190 stopniach jakieś 25-30 minut, aż się ślicznie zrumieniły a zapach wypełnił cały dom. Pod koniec przykryłam plastrami żółtego sera.

Pani Capponi sugeruje serwowanie na zimno, ale gorące też były wspaniałe.